فارسی تکمیلی ۳
نوشتار فارسی
خط فارسی
..
ما خواندن و نوشتن فارسی را از بچگی در مدرسه یاد گرفتیم
و برایمان عادت شده است که کلمات را آنگونه که مطابق و مناسب
جمله است بخوانیم و زیاد هم خواندن برایمان سخت نیست.
ولی بچه های ما در خارج از کشور بعد از یاد گرفتن نوشتار زبان
کشور مهمان ، از حدود ده سالگی شروع به یاد گرفتن نوشتار
فارسی می کنند ، و با وجودی که فارسی صحبت می کنند ،
ولی موقع نوشتن فارسی و یا خواندن آن می گویند :
چرا باید اینجوری بخوانم ، چرا باید اینجوری بنویسم؟
تازه آنوقت متوجه می شویم ، مشکل نوشتن و خواندن
برای ما حل شده چون ما به تصویر خوانی عادت کرده ایم و
آنچه می خوانیم بصورت حافظه ای است ، و از مکان لغت
و جای آن در هماهنگی با لغات دیگر است که معنی برای
کلمه معلوم میشود و خواندن را برای ما آسان می کند .
اما فرزندان ما و تازه آموخته های نوشتار فارسی ،
می خواهند آنچه را که می گویند بنویسند و یا آنچه را
میخوانند بر اساس آن چیزی باشد که نوشته شده است.
اَلف در : اسب _ اسیر ، بصورت اَ
اَلف در : اتاق _ اتوبوس ، بصورت اُ
اَلف در : استفاده _ اداره ، بصورت اِ
خوانده می شود ،
اما در هر سه حالت بصورت ساده « ا » نوشته می شود ولی ما
بصورت تصویری یاد گرفته ایم که به سه صدای مختلف آنرا بخوانیم.
یک کُرُواتی که علاقه مند به یاد گرفتن زبان فارسی بود و همسر
ایرانی دارد ، می گفت: فرانسوی ها برای یک لغت چند حرف اضافه
هم می نویسند اما آن حرف ها را نمی خوانند و تلفظ نمی کنند .
ایرانی ها برای یک لغت چند تا حرف کم تر می نویسند
اما آنرا تلفظ می کنند بدون اینکه حرفی برای آن صدا
نوشته شده باشد ، چطور و از کجا و چه جوری ؟
.
برای زبان فارسی باید نوشتار را تکمیل کرد تا از روی حروف
بشود نوشته را درست خواند بدون آنکه از حافظه کمک گرفت
تا با در نظر گرفتن جای کلمه ، تلفظ صحیح آن را به یاد آورد .
یعنی خواندن کلمات ، تصویر خوانی نباشد و یا اینکه مجبور باشیم
به متن موضوع یا جمله نگاه کنیم تا آن لغت را درست بخوانیم .
.
حروف اضافه و شکل جدید هم به حروف فارسی اضافه نمی کنیم .
همان حروفی که داریم کافی است .
یک حرف را فقط « یک صدائی » تلفظ می کنیم .
« یک حرف یک صدا »
و چند صدا ، برای یک حرف بکار نمی بریم .
مثلا :
– الف بی کلاه « ا » در همه جا فقط صدای « اَ » می دهد : اسب .
– الف با کلاه « آ » در همه جا فقط صدای « آ » می دهد آبی.
– « و » در همه جا فقط صدای « اُ » می دهد : ( من ، تو ) .
– « وو » در همه جا فقط صدای « اوو » می دهد :
( زور ، دور ) زوور ، دوور .
– « وْ » (و نقطه دار) در همه جا فقط صدای « و » می دهد :
(وقت ) وْ اقت – وسیله – وفا .
–
با استفاده از این چند حرف موجود در نوشتار فارسی برای صداها ،
نوشتن منظور آسان تر می شود . خواننده با کمی آشنائی به
زبان فارسی به آسانی و راحتی می تواند فارسی را درست بخواند
و بدون آشنائی ِ زیاد و تسلط کامل ِ قبلی به زبان فارسی
و اطلاع از اینکه این کلمه در این جمله
سَبَب خوانده می شود و نه سِبَب ، و نه سُبَب ،
کلمه را درست بیان می کند .
.
وقتی نوشتن و خواندن کامل باشد ، آنچه گفته می شود
درست نوشته می شود. پس آنچه نوشته شده هم به
درستی خوانده می شود ، و می تواند در یاد گیری
و آموزش ِ زبان فارسی هم کمک خوبی باشد.
..
سوز
۰۴ فروردین ۱۳۸۹ – 24.03.2010
پارسی شکر Parsi Shekar 